Defne 1 yaşını geçtiğinden beri elimden geldiğince,imkanım el verdiğince çocuk gelişimi ile ilgili seminerlere katıldım,çokça olan öğretmen maaşımın! yüklü bir kısmını bu uğurda yazılan kitaplara harcadım.Harcamaya da devam etmekteyim.
Katıldığım her seminerde,okuduğum her kitapta,daha da bilinçlendim,daha bir mükemmel anne,mükemmel eğitmen! çizgisine ulaştım.Tabii ki hepsi teoride.
Pratik dersen oldukça sallanmada.
Okudukça,öğrendikçe ve bahsedilen konumlar ve durumlarla karşılaştıkça ve söylenilenler gibi tepkiler veremedikçe,kendime karşı daha acımasız olmaya başladım.
Bir süre sonra işin içinden çıkamaz oldum.Çünkü oldukça çok şey biliyor fakat uygulayamıyordum.
Bu durum Defne 2 yaşını geçip,malum 'Terrible Two' sendromunu gani gani yaşarken ve yaşatırken çok daha dayanılmaz bir hal almaya başlamıştı.
Krize girer,yerlerde sürünür,başında beklersin,etraftakilerin bakışları hatta bazen sözlü tacizleri ile baş ederken onu o krizden kitap fikirleri ile çekip çıkarmaya çalışırsın.Cıks,olmaz.
Her ama her isteğini ağlayarak dile getirmeye başlar.Ağlayarak olmayacağını dile getirirsiniz,cıks,en büyük hata.
Akranlarına veya itap bağırarak hitap eder.En korktuğun şeylerden biri daha başına gelmiştir.Kafanda isyeaaaan çanları çalmaya başlar.Çalsa ne yazar.Olan olmuştur'.Öyle söylenmez ama değil mi kızım,bak böyle istemen lazım dersin',yine olmaz.
Liste yazmakla bitmez,bitemez.Tahmin ederim ki maddelerden bir yada birkaçında ortak yanlarımız da çıkar.
2 yaş sendromu serüveniyle başlayan 3 yaşa doğru yelken açtığımız günlerden birinde,artık baş edemeyeceğimizi anladım bir gün.
Ve destek almaya başladık.
Aslında okuyup,pratiğe dökmeye çalışırken ne kadar sistematik hatalarla hareket ettiğimi gördüm.
Çocuğumun gelişimini 'aman yanlışlıklar yapmayayım' derken,kendimi nasılda dört yanı duvarlarla kapalı bir odada,nefes alamaz hale getirdiğimi gördüm.
Her şeyden önemlisi destek almanın sadece bana değil,daha 3 yaşında olan kızıma bile nasıl yardımı dokunduğunu gayet de net gördüm.
Defne ile olan danışma serüvenimizi,yaptığım sistematik hataları başka bir postta madde madde yazmak istiyorum.
İsterim ki okuyanlarım,belki aynı dar odadan kendilerini biraz da olsa ferah odalara alabilsinler.
Şimdi hala gelişim kitapları takip ediyor veyahut seminerlere katılıyorum,ama her kitap ve seminer sonrası eleştiri oklarını kendime saplamıyorum.
'Ben elimden geleni yapıyorum'. diyebiliyorum gönül rahatlığıyla.
Annelik deli işi.....
Sevgimle....
2 yorum:
Ben de senin gibi kendimi çok kahrettim kahrettikçe daraldım daraldıkça çocuk daraldı içinden çıkılmaz bir kısır döngü ile karşı karşıyaydık.
Eve huzur yok e dolayısı ile işte huzur yok derken ailecek sıyırma noktasına geldik.Ne kadar annelere bu kadar yüklenilmesini doğru bulmuyorum her şeyi biz mi yapacağız dese de bir çok kesim,psikolojik yardım sonrası ben değiştim ve Lina değişti.
Aslında çocuk bir şey yapmıyor değişen bizleriz bizlerin tutumları ve klişe ama mutlu ebeveyn mutlu çocuk doğruymuş.
Demek istedigimi de bu iste:)
Yorum Gönder